ben ömer b. abdülaziz’in huzurunda idim. bir şahıs yezid b. muaviye’yi anmak için ‘‘emirü’l-müminin yezid’’ deyince ömer ‘‘emirü’l-müminin yezid ha!’’ dedi ve ona yirmi kırbaç vurulmasını emretti.
uley b. rebah; imam ve sikadır. tâbiûnun ileri gelenlerindendir. ebû abdurrahman el-mukri şöyle der: ümeyyeoğulları adı ali olanları öldürmekteydi. bu durum rebah’a ulaştırılınca oğlunun ismini değiştirerek ismi tasğir şeklinde uley yaptı. evet, imam ali’nin dostu ve o’nun izinde yürüyenlerin öldürülmesinden değil, ismi ali olan kimselerin öldürülmesinden bahsediyoruz! bunu zehebî söylüyor.
şa´bî diyor ki ibn ez-zübeyr’in şöyle dediğini işittim: abdullah b. zübeyr’in şöyle dediğini işittim: şu beyt’in rabbine yemin olsun ki allah-u teâlâ peygamberinin diliyle hakem’e ve ondan doğana lanet etmiştir. bu rivayeti ahmed, bezzâr ve hâkim tahric etmişlerdir. hâkim bu hadisin isnadının buharî ve müslim’in şartlarınca sahih olduğunu ancak onlar tarafından tahric edilmediğini söyler.
ümeyyeci din anlayışını tesis edenler açıkça lanet ediyorlardı, hakaretlerde bulunuyorlardı ve imamla ve ehl-i beyt ile açıkça savaşıyorlardı. biz kerbelâ örneğinde bunu görmekteyiz. ancak ibn teymiyye ve bağlıları imam ali’ye duydukları kini gizlemektedirler.
ibn teymiyye’nin (minhâcü’s-sünne adlı eserinde) bu hadisi inkâr etmeye ve yalanlamaya yeltenmesi cidden şaşılacak bir husustur. nitekim bundan önceki hadis için de aynı tutumu takınmıştır. allâme albanî’nin söz konusu ettiği hadis “ali’den ne istiyorsunuz? o bendendir ben de o’ndanım!” hadisidir.
değerli dostlar, kur’ân-ı kerim acaba hz. harun’a ne tür şeyler bağışlıyor ki biz de nübüvvet dışında ali (a.s.) için bunların sabit olduğunu söyleyebiliyoruz? kur’ân-ı kerim, tâhâ sûresinin 24. ayetinden 36. ayetine kadar bir kıssadan bahsetmektedir. allah’a kasem ediyorum ki bu ayetler öncekilere de sonrakilere de yeterli gelir. ancak insan hakikati görebilmek için basiret sahibi olmalıdır.
ibn hazm: bundan dolayı ömer konuşmaya başladı. bu da yazının yazılması halinde ümmetin asla sapmayacağı şeklindeki hayrın önüne geçmesine neden oldu. bu hadisin bizim açımızdan önemi hala devam etmektedir ve kalbimizde bir yaraya dönüşmüştür.
abdestin yaygın şekli emevi kaynaklı ve yaygınlaştırılması tamamen politik / bidatlerin yaygınlaşmasında yahudi etkisi / ümmü külsûm’un evliliği konusu / ehl-i beyt imamlarının çocuklarına halifelerin isimlerini vermeleri meselesi
sizlere mehdi’yi müjdeliyorum. halkın ihtilaf ve çekişme zamanında ümmetime gönderilecek ve yeryüzü zulüm ve haksızlıkla dolduğu gibi, onu adalet ve eşitlikle dolduracaktır. o, malları sahih olarak (doğru) taksim edecektir. adamın birisi “sahih olarak nasıl taksim edecek?” diye sordu. buyurdu ki “halkın arasında eşit olarak (dağıtacak).”
tevatür sınırı beş iken 30’u aşkın sahabî tarafından rivayet edilen bir hadisin durumunu varın siz düşünün! mehdi hadisleri sadece mütevatir değil tevatürün çok üstündedir. çünkü yukarıda geçen kuralları ve ibn hazm’ın beş sahabînin nakli şartını birbirine eklediğimizde bir haber mütevatir oluyor. peki 30’u aşkın kişi tarafından rivayet edilen bir hadis hakkında ne denir?
allame hadisi rivayet eden sahabîlerin isimlerine alfabetik sıraya göre verir. 41. sayfadan başlar ve 144. sayfada sonlandırır. o, hadisi rivayet eden 110. sahabînin ismini şöyle verir: ebu merazim yala ibn mürre ibn vehb es-sakafî. bu 110 sahabî gadir hadisini rivayet eden isimlerden bulabildiklerimizdir. hadisi rivayet edenlerin sayısı muhtemelen bundan daha fazladır.
albanî bu özet bölümde gadir hadisini 10 sahabiden rivayet etmektedir. ibn hacer el-heytemî ise kendi eserinde 30 sahabiden rivayet etmişti. ibn ukde 70, diğerleri ise 150 sahabiden rivayet etmişlerdir.
elinizdeki makalede bu konuda varid olan hadislerden bazıları incelenecek ve masum imamların (a.s.) isimlerinin kur’ân’da bulunmamasının hikmetleri açıklanmaya çalışılacaktır.
üstat ali rabbani golpayegani makalesinde imam mehdi’nin ehl-i sünnet rivayetlerinde geçen şeceresinin incelemesini ve buna ilişkin bazı rivayetlerin eleştirisini yaptı.
sevmek farz olduğuna göre onlarla çarpışmanın hükmü nedir acaba? yezid, hz. imam hüseyin’i (a.s.) şehid etti. şehid etme eyleminden söz ediyoruz, nefret ve eziyetten değil! dahası ailesini sürgüne gönderdi. ancak bazı kalemler -cahil mi, garazkâr mı diyeyim, kapıkulu mu diyeyim bilemiyorum- yezid’i “emirü’l-müminin” olarak isimlendiriyor.
ortada garip bir durum var. imam ahmed’den, sahihü’l-buhari’den, sünenü ebi davud’dan ve benzerlerinden hadis almakta sıkıntı yokken, ehl-i beyt kanalından hadis geldiğinde yüz çevirmemiz isteniyor. bir şahıs hz. rasulullah (s.a.a.) ile altı ay birlikte yaşasa bile ondan hadis alabiliyoruz...
vehhabi kardeşlerime sormak istiyorum. rasulullah (s.a.a.) “size allah'ın kitabını ve ehl-i beyt’imi bıraktım” demişken, onların mezhebinin var olmaması makul mü? bu hadis sahih-i müslim'de de geçiyor...
"ben bu farklı kur'an meselesini tahkik etmek üzere iran'a gittim. günler, hatta haftalar geçirdiğim tahran ve kum şehirlerini ziyaretim sırasında gördüm ki, medine-i münevvere'de kral fahd tarafından bastırılan kur'an'ı, iran'da şii müslümanlar öpüp alınlarına koyuyorlar."
o bu eserinde şöyle diyor: son derece gariptir ki, sekaleyn hadisi sahihü müslim’de, sünenü’t-tirmizi’de -ki tirmizi hadisin sahih ve hasen olduğunu belirtir-, el-müstedrek’te - hâkim bu hadisin hasen olduğunu belirtir-, müsnedü imam ahmed’te, taberani’nin el-mucemü’l-kebir’inde geçtiği ve isnadı sahih olduğu halde çağdaş bilginlerin ve hatiplerin büyük bir çoğunluğu ya hadisi bilmiyor veya bilmez
o, kevser havuzundan dostlarına su verecektir. öyleyse sâki hz. ali b. ebu talib’tir. düşmanlarını havuz'dan uzaklaştıracaktır...
çünkü o “bu hadis bize ehl-i beyt sevgisini, ehl-i beyt’i ululamayı, onların hz. resulullah’ın (s.a.a.) oğulları olmaları münasebetiyle konumlarını gözetmeyi anlatmak istiyor” demiyor. o, bu hadis “temessük”ü (tutunmayı) emrediyor, diyor. kimileri hadisin anlatmak istediği ehl-i beyt’e sevgi duymaktır, demek suretiyle hadisin içini boşaltmaya çalışmaktadır, oysa hadisin kendisinde “ma in ehaztum/a
ibn abbas şöyle demektedir: üzerinize gökten neredeyse taş yağacak! ben size hz. resulullah’ın (s.a.a.) buyruğunu aktarıyorum, sizler ise ebu bekir ve ömer şöyle şöyle diyor, diyorsunuz.
bundan sonra başka bir grubu getirirler. ben onları da tanırım. benimle onlar arasında bir adam çıkarak ‘gelin’ diye seslenir. ben ‘nereye?’ diye sorarım. adam ‘allah’a yemin olsun ki cehenneme’ der. ben ‘bunlar ne yapmışlar?’ diye sorarım. o şöyle cevap verir ‘bunlar senden sonra gerisin geriye, eski hallerine döndüler.’ rivayetteki ‘onlar arasından bir adam’ ifadesiyle bizim açık hadislerimize g
demek ki müslümanların bir bölümü “allah’ın kitab’ı ve sünnet’im” şeklindeki isnad zincirinden yoksun bir rivayeti hadis diye aktarıyorken “allah’ın kitab’ı ve itret’im” şeklindeki mütevatir hadisi ise zayıf görüyor ve nakletmiyormuş.
pasajdaki kinayeyi ve dokundurmayı görebiliyor musunuz? edebiyatta “tariz/kinaye bazen tasrihten (açık açık söylemekten) daha etkilidir” şeklinde bir söz vardır. yazar bu sözleriyle imam hüseyn’e kendince dokundurmada bulunmak istemektedir. pasaja göre imam hüseyn (a.s.) allah için bir şey yapmamıştır. hâşâ o’nun kıyamının altındaki neden dünyaya olan tutkusu ve hırsıdır!
buharî’nin isimlerin verilmesi noktasında ilmî emanet bilinciyle hareket etmediğini anlamış olduk. ikinci olarak da muta nikâhı örneğinde de gördüğümüz gibi hz. resûlullah’tan (s.a.a.) aktarılan hadislerin naklinde de emanete sadık olmadığını öğrendik. buharî, rivayetlerde de görüldüğü gibi “ilâ ecelin / belirli bir süreye kadar” ifadesini zikretmemiştir. üçüncü olarak da abdullah ibn mesud’un ism
allah’a kasem ediyorum ki sahihu ibn hibban’da, müsnedu ahmed’de ali (a.s.) ve ehl-i beyt hakkında nakledilen rivayetler sahihu müslim’de geçseydi kesinlikle bu esere "sahih" demezlerdi! aynı nedenden dolayı buharî’nin müslim’den daha sahih olduğunu söylüyorlar.
muhammed abduh, kabü’l-ahbar'ı islam kültürüne batıl israiliyat ürünlerini yerleştiren şahıs olarak tanıtmaktadır. kabü’l-ahbar islam kültürüne israiliyatı nasıl sokmuş? o, ebu hureyre’yi seçmiş, ebu hureyre de bunları kab’a değil de hz. resûlullah’a (s.a.a.) nispet etmiştir.
ibn teymiyye’nin tahavî ile probleminin ardında gadir-i hum hadislerini aktarması ve tathir ayetinin bu beş kişiye özgü olduğunu söylemesi yatıyor. tahavî tathir ayetinin tefsirinde şöyle diyor: “tilavet edilen bu ayette ehl-i beyt’ten murad sadece ve sadece hz. resûlullah, hz. ali, fatıma ve hasaneyn’dir. kavram bunların dışındaki kimseyi içermemektedir.”
yazar ehl-i beyt (a.s.)’ın faziletleriyle ilgili hadislerin benzerlerinin üretilmesinin ehl-i beyt muhaliflerinin temel yöntemlerinden olduğunu belirterek, buna örnek olarak da sakaleyn hadisinde yapılan tahrifi göstermektedir. buna göre, hadis metnindeki "itretim (soyum) kelimesi "sünnetim" olarak değiştirilmiştir.
ibn-i teymiyye’nin bariz özelliklerinden biri de, hz. peygamber’in (s.a.a) ehl-i beyt’ine, özellikle de emirü’l-müminin’e (a.s.) muhalefet ve düşmanlık etmekti. ibn teymiyye pek çok kez emirü’l-müminin’e, hz. zehra ve ehl-i beyt’in diğer mensuplarına dil uzatmıştır ki biz burada birkaç tanesine işaret etmekle yetineceğiz.
derslerin çevirisine kaldığımız yerden devam ediyoruz...